Dassault Mirage

To δελταπτέρυγο Mirage 2000 (Αντικατοπτρισμος ή Φατα Μοργκάνα) είναι το βασικό μαχητικό αεροσκάφος της Γαλλικής Πολεμικής Αεροπορίας που χρησιμοποιείται για αναχαίτιση και αποστολές κρούσης. Τα πρώτα αεροσκάφη παραδόθηκαν το Μάρτιο του 1976 και ενώ το σχήμα τους μοιάζει εξωτερικά με τα Mirage III/5 και 50, πρόκειται για ένα εντελώς νέο αεροσκάφος με εξελιγμένα συστήματα αναχαιτίσεως. Τα φτερά έχουν το σχήμα χαμηλά τοποθετημένων Δέλτα με κομμένες άκρες και η άτρακτος έχει το σχήμα σωλήνα με οξεία μύτη και καλύπτρα θέσεως πιλότου σε μορφή φυσαλίδας. Το Mirage 2000, που εξειδικεύτηκε από την αρχή στις αναχαιτίσεις παντός καιρού, είναι ένα από τα πιο ικανά μαχητικά στον κόσμο με υψηλή ευελιξία στις αερομαχίες με εχθρικά αεροσκάφη. Στο δευτερεύοντα ρόλο του για προσβολές στόχων εδάφους, το Mirage 2000 φέρει πύραυλους, ρουκέτες και βλήματα κατευθυνόμενα από λέιζερ. Υπάρχει και το διθέσιο μοντέλο του αεροσκάφους, το 2000N (διείσδυσης), το οποίο διαθέτει δυνατότητα εκτοξεύσεως πυρηνικών όπλων μακράς άφεσης.

Το Mirage 2000 προήλθε από δύο προηγούμενα project στα οποία συμμετείχε η Dassault: Το "Anglo-French Variable Geometry (AFVG)" (Αγγλο-Γαλλικό Μεταβλητής Γεωμετρίας) και το μεταγενέστερο "Avion de Combat Futur" (Μελλοντικό Μαχητικό Αεροσκάφος). Και τα δύο δεν φάνηκαν ιδιαίτερα επικερδή για την εταιρία εξ'αρχής, όμως της έδωσαν την απαιτούμενη τεχνογνωσία και ιδέες για ένα δικό της μαχητικό 3ης γενιάς. Με το αρκετά παλαιότερο Mirage F.1 να χάνει τους διαγωνισμούς για την αντικατάσταση των F-104G Starfighter των αεροποριών της Ολλανδίας, Βελγίου, Νορβηγίας και Δανίας από το F-16, η ανάγκη για ένα νέο αεροσκάφος ήταν επιτακτική.

Έτσι, βασιζόμενοι στο Mirage III, οι μηχανικοί κατάφεραν να ετοιμάσουν τα πρωτότυπα, τα οποία πέταξαν το 1978. Τα πρώτα αεροσκάφη μπήκαν σε ενεργό υπηρεσία με την Γαλλική Πολεμική Αεροπορία το 1984, με το μοντέλο Mirage 2000C. Στην συνέχεια, το 1986, η Αίγυπτος αγόρασε 20 M2000 ακολουθούμενη από συνεχείς παραγγελίες της Ινδίας για συνολικά 49 Mirage και άλλα 10 το 2004. Επόμενος πελάτης ήταν το Περού, με 10 μοντέλα και το 1985, η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία παρήγγειλε τα πρώτα Mirage 2000E με πολλές αλλαγές ειδικά για τις ανάγκες της. Τέλος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αγόρασαν 20 τέτοια αεροσκάφη σχεδόν ταυτόχρονα με την χώρα μας και η Βραζιλία απέκτησε μεταχειρισμένα γαλλικά αεροσκάφη το 2005.

Η Dassault επίσης παρήγαγε και τους τύπους M2000D (συμβατικού βομβαρδισμού) και M2000N (πυρηνικού βομβαρδισμού), οι οποίοι επίσης είχαν σημαντικές αλλαγές συγκριτικά με το M2000C. Καθώς ο βασικός ανταγωνιστής, το F-16 αναπτυσσόταν, στις αρχές της δεκαετίας του 90 αποφασίστηκε η προσφορά αναβαθμιστικού πακέτου με την ονομασία -5 και τα αεροσκάφη που θα την έφεραν θα αναβαθμίζονταν σε Mirage 2000-5. Το πακέτο επεκτάθηκε από την ίδια την Dassault λίγο αργότερα στο πακέτο -9 ή -5 Mk2.

Μαζί με το Mirage 2000, η Dassault προετοίμαζε και ένα "υπερ-μαχητικό", στα στάνταρ του F-15 Eagle με την ονομασία Mirage 4000. Παρ'ολα αυτά, το μαχητικό δεν προσέλκυσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά αποτέλεσε τη βάση για το επόμενο project της εταιρίας το Rafale.

F-35

Το F-35 Lightning II είναι ένα μονοθέσιο, μονοκινητήριο, χαμηλής παρατηρησιμότητας μαχητικό αεροσκάφος νέας γενιάς. Κατασκευάζεται από μια κοινοπραξία εταιριών της οποίας ηγείται η Lockheed Martin με σημαντικότερους εταίρους τις Northrop Grumman και BAe Systems. Το F-35 αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο ανάπτυξης, με την πρώτη πτήση να έχει λάβει χώρα στις 15 Δεκεμβρίου του 2006.


Το F-35 προέκυψε από την ανάγκη των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ να αντικαταστήσουν έναν αριθμό διαφορετικών μαχητικών αεροσκαφών με έναν μόνο τύπο. Γι’ αυτό το λόγο το αεροσκάφος έχει τρεις υποεκδόσεις.

* Την F-35A, συμβατικής απογείωσης και προσγείωσης.
* Την F-35B, σύντομης απογείωσης και κάθετης προσγείωσης.
* Την F-35C, για επιχειρήσεις με βάση αεροπλανοφόρα.

Στόχος του προγράμματος είναι η παραγωγή ενός αεροσκάφους πολλαπλού ρόλου με χαμηλό κόστος κτήσης και συντήρησης, ικανού να αναλαμβάνει αποστολές αναχαίτισης, κρούσης και υποστήριξης και να τις φέρνει εις πέρας αποτελεσματικά και με αυξημένες πιθανότητες επιβίωσης.

Το F-35 ενσωματώνει χαρακτηριστικά χαμηλής παρατηρησιμότητας που το κάνουν δύσκολο να εντοπιστεί από αντίπαλα αεροσκάφη ή ραντάρ περιορίζοντας έτσι τη δυνατότητα του αντιπάλου να επιτεθεί ή να αμυνθεί αποτελεσματικά. Διαθέτει εσωτερικές αποθήκες οπλισμού προκειμένου να μην προσμετράται το ίχνος ραντάρ του οπλισμού στο συνολικό ίχνος του αεροσκάφους. Βέβαια το F-35 δύναται να φέρει οπλισμό και εξωτερικά, θυσιάζοντας έτσι όμως ως ένα βαθμό τη χαμηλή του παρατηρησιμότητα.

Για να δείτε το σχετικό φυλλάδιο (αρχείο PDF στα αγγλικά) του F-35 LightningII μπορείτε να κάνετε "κλικ" ΕΔΩ

Eurofighter Vs Rafale - Η ώρα της κρίσης στην Ινδία

Μέχρι το ερχόμενο Σάββατο θα σημάνει η ώρα της κρίσης για την ευρωπαϊκή αεροναυπηγική βιομηχανία, καθώς η μεγαλύτερη παραγγελία μαχητικών αεροσκαφών που θα καθορίσει σε πολλά και την ισορροπία δυνάμεων στο μεγαλύτερο μέτωπο του πλανήτη σήμερα, το ινδο-σινικό θα γίνει πραγματικότητα με τα δύο μαχητικά της ευρωπαϊκής ηπείρου, το EF-2000 Typhoon (Eurofighter) και το γαλλικό Rafale της Dassault να δίνουν την υπέρτατη μάχη.

Ινδικές πηγές του υπουργείου Άμυνας της χώρας αναφέρουν ότι η απόφαση θα ληφθεί εντός των επομένων 48 ωρών.
Προβλέψεις δεν μπορούν να γίνουν: Θεωρητικά η ινδική επιλογή έχει περισσότερες πιθανότητες να αφορά το Εurofighter, καθώς η EADS είναι καλύτερα "εγκατεστημένη" σε μία χώρα που φημίζεται για την ανάγκη ύπαρξης ισχυρής "εξωθεσμικής υποστήριξης" και είναι γεγονός ότι οι Βρετανοί που έχουν αναλάβει την προώθηση του μαχητικού έχουν ισχυρή παρουσία στην Ινδία και λόγω πρότερης υπερ-εκατονταετούς παρουσσίας στην ινδική χερσόνησο.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το Rafale είναι "χαμένο από χέρι". Το αεροσκάφος είναι καλό, δοκιμασμένο, υπάρχει προοπτική να βελτιωθεί το αδύνατο σημείο του που είναι οι ισχύς των κινητήρων, ενώ θα έχει AESA ραντάρ πριν από το Eurofighter.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, αν χάσει το Rafale ... χάνεται. Αν χάσει το Eurifighter θα έχει γράψει δεύτερη ήττα σε λίγες ημέρες μετά την Ιαπωνία, αλλά περισσότερο θα "τσούξει" την κοινοπραξία ότι νίκησε το Rafale, παρά ότι έχασε το Eurofighter...
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Sukhoi T-50 PAK FA

Το PAK FA είναι το ρωσικό πρόγραμμα ανάπτυξης ενός μαχητικού 5ης γενιάς για τη Ρωσική Πολεμική Αεροπορία.

Το συμβόλαιο για την ανάπτυξή του το κέρδισε η εταιρεία "Sukhoi" αλλά το ανέπτυξε και με την χρηματοδότηση των Ινδών που ενδιαφέρονται για το αεροσκάφος και έλαβαν μέρος στο πρόγραμμα. Ουσιαστικά το αεροσκάφος είναι η βάση του εγχειρήματος Sukhoi/HAL FGFA που δικεπεραιώνεται από κοινού με τις ενδιοαφερόμενες ινδικές εταιρείες. Το πρωτότυπο εκτέλεσε την παρθενική του πτήση στις 29 Ιανουαρίου του 2009, στην αεροπορική βάση του Κομσομόλσκ-να-Αμούρ, με δοκιμαστή πιλότο τον Σεργκέϊ Μπογκντάν. Διήρκησε 45 λεπτά και κρίθηκε επιτυχής από τους υπευθύνους του προγράμματος.

Πρόκειται για ένα βαρέος τύπου αεροσκάφος (με μέγιστο βάρος απογείωσης περίπου 35 τόνους), όπως τα Su-27 και Su-47. Σχεδιάστηκε ως απάντηση στα αμερικανικά F-22 και F-35. Διαθέτει στοιχεία απόκρυψης ίχνους (σχήμα, απόκρυψη κινητήρων, συνθετικά υλικά, απορροφητική επικάλυψη-βαφή κ.τ.λ.), γνωστά ως "stealth". Σε αυτή τη λογική κινείται και η ενσωμάτωση των όπλων του σε 2 αποθήκες, εσωτερικά στην άτρακτο και πιθανώς σε ακόμη 2 θέσεις στις βάσεις των ημιπτερύγων.


Το σχήμα του είναι αρκετά πεπλατυσμένο, είναι δικινητήριο και θα διαθέτει όπως λέγεται 5 ραντάρ, (μεταξύ αυτών και στα χείλη προσβολής των πτερύγων), σε διάφορες ζώνες συχνοτήτων. Έχει δυνατότητα υπερηχητικής πτήσης χωρίς μετακαύση, έχει λόγο ώσης/βάρους περίπου 1,4, αλλά οι κινητήρες του θα αλλάξουν αφού οι κανονικοί του ακόμα είναι στο στάδιο δοκιμών. Οι κινητήρες δεν στηρίζονται στους παλαιότερους Saturn 117S, παράγουν μεγαλύτερη ώση και διαθέτουν περίπλοκο σύστημα αυτοματοποίησης για διευκόλυνση στους διαφορετικούς τρόπους χειρισμού του σκάφους. Οι ακριβείς προδιαγραφές των νέων κινητήρων είναι ακόμη μυστικές.

Το αεροσκάφος θα διαθέτει σύστημα θερμικής απεικόνισης "OLS-50M", με δυνατότητες ανίχνευσης στόχων χαμηλού Η/Μ ίχνους, εξελιγμένη ζεύξη δεδομένων, εξελιγμένο σύστημα ηλεκτρονικού πολέμου/συλλογής πληροφοριών (ELINT) καθώς και σύστημα ηλεκτρονικής "βοήθειας" (συνεργασίας) του πιλότου, ώστε να τον ελαφρύνει από κάποια καθήκοντα και να του επιτρέπει να συγκεντρώνεται στην αποστολή του (e-cockpit), εν είδει τεχνητής νοημοσύνης του σκάφους. Οι αποστολές που θα αναλαμβάνει το αεροσκάφος θα είναι τόσο αεροπορικής υπεροχής, όσο και αποστολές στην γραμμή μετώπου (βομβαρδισμοί κ.τ.λ.).

Η ανάπτυξή του πήρε αρκετά χρόνια, λόγω προφανώς οικονομικών προβλημάτων αλλά και τεχνικών, ενώ τα τελευταία χρόνια υπήρξε μια επιτάχυνση των διαδικασιών μετά από "υψηλές παρεμβάσεις", αφού πρόκειται εκτός των άλλων και για ένα πρόγραμμα διαφήμισης τεχνολογίας για μια χώρα, που πολλά από τα έσοδά της, προέρχονται από την πώληση όπλων.

Έχοντας το πλεονέκτημα του "δεύτερου", οι Ρώσοι μάλλον, πέτυχαν να κατασκευάσουν ένα αεροσκάφος ανώτερο των αμερικανικών, αφού είχαν αρκετό καιρό στην διάθεσή τους να αναλύσουν τα αμερικανικά σχέδια και να εντοπίσουν τυχούσες αδυναμίες. Βέβαια έχοντας ως δεδομένο ότι πολλά από τα χαρακτηριστικά και τις ικανότητες του αεροσκάφους F-22 είναι διαβαθμισμένα, η συγκριτική αποτελεσματικότητα του συγκεκριμένου οπλικού συστήματος αποτελεί θέμα συζήτησης. Σύμφωνα με τα υπαρχοντα δεδομένα, έχουν κατασκευαστεί τουλάχιστον τρία προτότυπα, τα οποία θα χρησιμοποιηθούν για πτητικές δοκιμές, επέκταση του φακέλου πτήσης και δοκιμές εδάφους. Αν και επισήμως αναφέρεται ότι το αεροσκάφος θα μπει σε υπηρεσία το 2015 με την Ρωσική πολεμική αεροπορία, η πραγματική ημερομηνία εισόδου αναμένεται να είναι πολύ αργότερα, με δεδομένα και τα αντίστοιχα προγράμματα ανάπτυξης αμερικανικών αεροσκαφών όπως το F-22 και F-35. Ουσιαστικά το αεροσκάφος βρίσκεται σε φάση αναπτυξιακού πρωτοτύπου/ αεροσκάφους προπαραγωγής, έχοντας πολύ δουλειά να γίνει σε ότι αφορά την βελτιστοποίηση του εξωτερικού σχήματος/επικαλύψεων (βελτιστοποίηση χαρακτηριστικών χαμηλής παρατηρησιμότητας), την ολοκλήρωση και των ηλεκτρονικών συστημάτων για τα αεροσκάφη παραγωγής και την ολοκλήρωση και ανάπτυξη της νέας γενιάς όπλων για το αεροσκάφος. Το γεγονός αυτό δεν ακυρώνει την τεράστια προσπάθεια των Ρώσων σχεδιαστών, καθώς το παρόν πρότυπο αποτελεί σημαντικό βήμα εξέλιξης σε σχέση με την υπάρχουσα γενεά ρωσικών αεροσκαφών Su-27/30/33/35, καθώς συνδυαζει τα χαρακτηριστικά των αεροσκαφών πέμπτης γενεάς (χαμηλή παρατηρησιμότητα/υπερευελιξία, ολοκληρωμένα ηλεκτρονικά συστήματα υψηλής αντίληψης κατάστασης του χώρου (situation awareness).

Ο αρχικός σχεδιασμός περιλαμβάνει την κατασκευή τουλάχιστον 500 αεροσκαφών. Από αυτά 250 προορίζονται για την Ρωσική αεροπορία (200 μονοθέσια και 50 διθέσια)και 250 προορίζονται για την Ινδική αεροπορία (50 μονοθέσια και 200 διθέσια). Αν και η τελική παραγωγή θα εξαρτηθεί και από την οικονομική κατάσταση των κρατών αυτών, εντούτις θεωρείται ότι οι αριθμοί αυτοί δεν θα μειωθούν, ιδίως σε ότι αφορά τις παραγγελίες της Ινδικής αεροπορίας. Επιπλέον αν και το αεροσκάφος δεν έχει φθάσει σε φάση παραγωγής και είναι ακόμη με την μορφή αναπτυξιακού πρωτοτύπου έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον άλλων αεροποριών, όπως τoυ Βιετνάμ. Το αεροσκάφος μπορεί δυνητικά να εξαχθεί σε όλες τις χώρες που διαθέτουν εξελιγμένες μορφές του SU-27, οι οποιες ξεπερνάνε τις 10.

F-15 Eagle

Το McDonell-Douglas F-15 Eagle είναι ένα δικινητήριο μαχητικό αεροσκάφος αεροπορικής υπεροχής παντός καιρού, 3ης γενιάς. Είναι ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα σύγχρονα αεροσκάφη. Η σχεδίαση του ξεκίνησε το 1967, προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας για ένα εξειδικευμένο μαχητικό αεροπορικής υπεροχής. Το F-15 Eagle πέταξε πρώτη φορά τον Ιούλιο του 1972 και εισήλθε σε υπηρεσία το 1976. Υπολογίζεται ότι θα βρίσκεται σε αμερικανική υπηρεσία μέχρι το 2025.

Κατά τη δεκαετία του 1970 το F-15 Eagle εξήχθη στο Ισραήλ, την Ιαπωνία και τη Σαουδική Αραβία. Παρόλο που αρχικά σχεδιάστηκε ως αεροσκάφος αεροπορικής υπεροχής, η σχεδίασή του αποδείχθηκε αρκετά ευέλικτη ώστε να εξελιχθεί και να εισέλθει σε υπηρεσία το 1989 μία έκδοση κρούσης παντός καιρού, το F-15E Strike Eagle.

Eurofighter Typhoon

Το Eurofighter Typhoon είναι ένα μαχητικό αεροσκάφος 4.5ης γενιάς, ευρωπαϊκής κατασκευής. Πρόκειται για ένα αεροσκάφος παντός καιρού, πολλαπλών ρόλων το οποίο κατασκευάζεται από την κοινoπραξία Eurofighter. Το Typhoon είναι ένα από τα πιο προηγμένα δείγματα δουλειάς της ευρωπαϊκής αεροδιαστημικής και αμυντικής βιομηχανίας, και υπηρετεί στις πολεμικές αεροπορίες 6 χωρών.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 οι μεγαλύτερες πολεμικές αεροπορίες και αμυντικές βιομηχανίες της Ευρώπης είχαν να αντιμετωπίσουν μεγάλες αλλαγές. Αυτές ήταν για τις μεν αεροπορίες η εμφάνιση και εισαγωγή νέων σχεδιασμών μαχητικών, όπως τα MiG-29 και Su-27 από την Σοβιετική Ένωση, ενώ για τις δε εταιρείες εξοπλισμών η παρουσίαση νέων ικανότατων για την εποχή πολεμικών αεροσκαφών από τις ΗΠΑ (F-16 Fighting Falcon και F-15 Eagle). Ήταν εμφανές ότι και στους δύο τομείς η Ευρώπη αντιμετώπιζε κίνδυνο να μείνει πίσω. Αντίθετα όμως με τις αμερικανικές και ρώσικες εταιρείες οι ευρωπαϊκές είχαν ούτε το μέγεθος ούτε τη χρηματοδότηση για να φέρουν εις πέρας ένα αεροσκάφος τόσο προηγμένο ώστε να μπορέσει να ανταγωνιστεί τα νέα αμερικανικά και σοβιετικά μαχητικά.


Παρ' όλ' αυτά οι βάσεις για μια πολυεθνική συνεργασία της Ευρώπης στον τομέα αυτόν υπήρχαν, καθώς λίγα χρόνια νωρίτερα η Ιταλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γερμανία είχαν δημιουργήσει την κοινοπραξία Panavia η οποία κατασκεύαζε και διαχειρίζετο το Panavia Tornado. Έτσι- και αφού εν τω μεταξύ η γαλλική Dassault επιχείρησε να συμμετέχει στο πρόγραμμα- η Panavia όρισε τις προδιαγραφές του νέου μαχητικού σ' ένα σχέδιο ονομαζόμενο Agile Combat Aircraft (ACA, Ευέλικτο Μαχητικό Αεροσκάφος).


Πολιτικά προβλήματα της εποχής οδήγησαν σε σχετική απραξία για τα επόμενα 4 χρόνια, όμως το πρόγραμμα ACA οδήγησε τελικά στην κατασκευή ενός πρωτότυπου, του Experimental Aircraft Program (EAP), αποτέλεσμα εργασίας της αγγλικής BAe και της ιταλικής Aeritalia, το οποίο και πέταξε πρώτη φορά στις 8 Αυγούστου 1986, παρουσιάζοντας τόσο τη βασική ιδέα για την διαμόρφωση (μεικτό δελταπτέρυγο και canards) όσο και το γενικότερο σχήμα που θα χρησιμοποιείτο αργότερα και στα μοντέλα παραγωγής του Typhoon. Τελικά το 1986 δημιουργήθηκε η EFA (αργότερα Eurofighter) η οποία αποτελείτο από την BAe Systems, την DASA, την ισπανική CASA και την Aeritalia. Οι αντίστοιχες πολεμικές αεροπορίες των χωρών αυτών θα ήταν οι πρώτοι πελάτες του νέου αεροσκάφους. Παράλληλα δημιουργήθηκε και η κοινοπραξία EuroJet αποτελούμενη από τις Rolls-Royce, MTU, FIAT και την SENER, που θα κατασκεύαζε τους κινητήρες του Eurofighter.


Η δεκαετία του 1990 όμως βρήκε τον κόσμο να αλλάζει έντονα με την Σοβιετική Ένωση να διαλύεται αφήνοντας πίσω της αδύναμα οικονομικά και πολιτικά κρατίδια και την επανένωση της Γερμανίας. Με την τελευταία να αντιμετωπίζει κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα λόγω του γεγονότος αυτού και τις κυβερνήσεις των άλλων εταίρων να αμφιβάλλουν για τη χρησιμότητα ενός νέου αεροσκάφους στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο το πρόγραμμα έζησε 2 χρόνια έντονης αμφιβολίας. Τελικά όμως στις 27 Μαρτίου 1994 το πρώτο πραγματικό Eurofighter πέταξε στην Γερμανία. Έπειτα από 4 επιπλέον χρόνια δοκιμών απονεμήθηκαν συμβόλαια κατασκευής στην κοινοπραξία και το αεροσκάφος ονομάστηκε και επίσημα Typhoon με τις τελικές δοκιμές και κατασκευή να προχωρούν κανονικά στο τέλος της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000